Christenen lijken op windmolens

Als je de Noordoostpolder via de Ketelbrug over de A6 uitrijdt richting Lelystad, zie je aan je rechterhand een rij windmolens, waarvan de drie wieken allemaal dezelfde kant opdraaien, voortbewogen door de wind. Een stukje verderop zie je een rij molens met elk twee wieken. Maar wat schetst onze verbazing: die draaien niet in dezelfde richting, maar precies daar tegenin.
Hoe is dat nu te verklaren? De wind komt uit dezelfde hoek, de molens hebben dezelfde stand, maar toch draaien ze in tegengestelde richting.
De verklaring blijkt vrij eenvoudig. Het heeft allemaal te maken met de vorm van de wieken. Als de wieken zo gevormd zijn, dat bij horizontale stand de wind er onder schiet, worden ze omhoog gedrukt. Maar de wieken kunnen ook zo gevormd zijn, dat de wind er overheen schiet, en dat duwt ze naar beneden.
Er is nog een raadsel, dat hier wel een beetje op lijkt. Christenen zijn net windmolens. Als je een levende christen bent, word je voortbewogen door de wind, dat wil zeggen, door de heilige Geest als een onzichtbare kracht. Maar nu heb je christenen die vooruit streven, en je hebt christenen die willen terugdraaien. Vooruitstrevende christenen en behoudende christenen. En tegelijk proef je bij beiden dat God en de gemeente hun lief zijn. Ze worden geleid door dezelfde Geest. Ra ra, hoe kan dat?
De verklaring zal hier wel wat minder eenvoudig zijn. Het heeft te maken met opvoeding, met karakter, met de sociale omgeving, soms met de leeftijd, en ongetwijfeld met nog veel meer. Daar zullen we ons nu niet te veel in verdiepen.
Belangrijker is het vast te stellen, dat de Bijbel ons voorhoudt op bepaalde punten behoudend te zijn, en op andere punten vooruitstrevend en vernieuwend.
De apostel Paulus roept de christenen in Korinte op het evangelie vast te houden zoals ze het hebben ontvangen. Lees zijn eerste brief aan hen er maar op na, hoofdstuk 15. Zo worden ook wij geroepen vast te houden aan de centrale noties van de blijde boodschap, zoals de menswording van Gods Zoon, de verzoening door het offer van Jezus’ leven, en zijn lichamelijke opstanding uit de dood. Het ligt in dezelfde lijn dat wij volharden bij een gedegen bijbeluitleg, en niet meteen afhaken als er een beetje inspanning bij nodig is.
Je kunt echter ook op een verkeerde manier behoudend zijn. Denk maar aan de vrouw van Lot. Zij hield vast aan wat ze moest loslaten: haar vertrouwde omgeving, de spullen waar ze aan gehecht was. Op haar vlucht keek ze om. Haar hart lag nog in Sodom. Je eigen vertrouwde omgeving, de manieren waarop je het altijd gewend was, dat zijn dingen die je in de weg kunnen staan om een nieuw leven te beginnen. We worden geroepen uit het oude vertrouwde leven te treden, contact te zoeken met andere mensen en die erbij te betrekken, de eenheid in het geloof te beleven met broeders en zusters die op sommige punten anders denken. Het is een teken van de gehoorzaamheid aan Christus dat wij ons leven verliezen. Dat wil zeggen, dat je je niet vastklampt aan oude zekerheden, dat je net als Abram je veilige omgeving verlaat en op weg gaat met een belofte.
En dan blijven er nog heel wat terreinen over waarop de molens in tegengestelde richting blijven draaien. Lekker hun gang laten gaan. Als ze maar in beweging worden gebracht door dezelfde wind. En als ze maar in staat zijn om door die wind energie op te wekken. Dat kan bij molens. Dat kan bij christenen, geleid door de liefde.