Het laatste nummer van De Wekker, het orgaan van de christelijke gereformeerde kerken bevatte enkele inspirerende artikelen. Dat mag opmerkelijk genoemd worden, omdat dit blad helaas wel eens wat slaapverwekkend is. Dat heeft een oorzaak. Het wankele evenwicht in het kerkverband vereist dat alle bijdragen in de breedte van de kerken aanvaardbaar zijn. Dat betekent: geen gedachte-experimenten of leerzame discussies, en een grote voorspelbaarheid. Maar nu dus twee verrassende uitzonderingen.
Ze zijn van de hand van een zesdejaars studente en een onderzoeker en docent die nog niet zo lang geleden zelf student was. In beide bijdragen viel op hoeveel waarde werd toegekend aan ontmoetingen van christenstudenten met gelijkgezinden en andersdenkenden. Het meest vormend en verdiepend zijn de informele contacten geweest soms tot ver in de nacht, in verwerking van de eigen traditie en in confrontatie met de moderne cultuur. Het is een kweekvijver van idealen met als resultaat de ontwikkeling van zelfbewuste christenen die hun kracht en hun zwakheid leren kennen. Hun kracht ligt in God en hun zwakheid in henzelf. ‘Trouw aan je idealen is, zoals de Franse filosoof Alain Badiou laat zien, zowel een van de wezenlijkste als een van de moeilijkste facetten van ons leven.’
Deze dynamische periode heb ik zelf gemist. Ik zeg het met enige spijt. Deels lag dat aan mijn studiekeuze: theologie in Apeldoorn. Dat betekende per definitie: een beschermde omgeving. Niet de vrije lucht ademen van allerhande meningen en levensstijlen om daarin een eigen weg te vinden. Maar het lag ook aan mijzelf. Ik was geen nachtdier, was vrij conventioneel en niet zo nadrukkelijk aanwezig. Die schade van het gebrek aan vrije meningsvorming heb later wel ingehaald, maar toen was het leven al serieus en werd ik er grondig op afgerekend – iets waar ik me overigens niet over beklaag.
De reden om hierover te schrijven is niet alleen dat ik mijn vreugde wil uitspreken over de verschenen artikelen. Ik zou er een overweging aan willen verbinden. De christelijke gereformeerde kerken hebben in het verleden gekozen voor de theologische en praktische vorming van hun aanstaande predikanten op een afzonderlijke plaats, ver van de grote universiteiten. Is dat in onze tijd nog steeds zo’n verstandige keuze? Het zou kunnen zijn dat onze tijd voorgangers nodig heeft die geleerd hebben zelfbewust in deze tijd te staan. Een vormingsperiode midden in het Nederlandse studentenleven zou daartoe wel eens een goede bijdrage kunnen leveren.
In ieder geval zie ik op de foto’s bij de artikelen twee jonge positieve christenen die door hun studentenervaring gelouterd en gevormd zijn, waardevolle krachten waarvan de kerken nog veel profijt en plezier kunnen hebben. Ik hoop en bid dat zij en vele anderen met gerijpt enthousiasme zich in Gods kerk en koninkrijk willen laten inzetten.