Tijdens mijn zomervakantie in de Algarve was ik op een locatie waar ook de reisorganisatie voor jongeren GoGo appartementen van betrok. Het principe van deze reizen sprak me eigenlijk wel aan. Jongeren vanaf 18 jaar gaan zelfstandig met vrienden op vakantie, maar worden daarbij begeleid door medewerkers van GoGo die gedurende het vakantieseizoen de jongeren opvangen, adviseren, en grotere groepen vergezellen bij activiteiten die ter plekke door bemiddeling van de organisatie aan de jonge vakantiegasten worden aangeboden. Als er zich ongelukken voordoen zijn de jeugdbegeleiders de aangewezen personen om de gedupeerden bij de afwikkeling van hun narigheid bij te staan.
Echter, zo sympathiek deze formule bij mij overkwam, zo stuitend was mij de invulling ervan. Meteen bij de eerste ontmoeting werd reclame gemaakt voor de nachtelijke kroegentochten. Bovendien konden kaarten worden gekocht die reductie gaven op entree en consumpties in allerlei gelegenheden. Verder werden boottochten op zee aangeprezen met als argument dat onbeperkt gebruik van bier en wijn bij de prijs was inbegrepen. “Gaan jullie vanavond mee op kroegentocht? Nee? Nou, ik wel. Dan weet je van te voren dat je de volgende dag kapot bent.” Zo werd de voorbeeldfunctie door een medewerker ingevuld. Hiermee werd de norm gesteld.
Men zou tegen mijn bezwaar wellicht kunnen inbrengen dat ik wereldvreemd ben. Dit is toch de wereld waarin onze jongeren leven? Ze zijn er toch aan gewend in het weekend ’s nachts te gaan stappen en in de kleine uurtjes thuis te komen? Hoeveel huiselijke conflicten over deelname aan de kerkdienst op zondagmorgen zijn hieruit al niet voortgekomen? Totdat ouders gefrustreerd het moede hoofd in de schoot leggen, omdat ze hun kinderen niet volledig willen kwijtraken. Die willen niet meer met hun ouders mee op vakantie. En ze willen hun vakantie op hun eigen manier invullen. Wat is er dan beter dan dat dat onder een zekere begeleiding gebeurt van mensen in wier levensstijl zij zichzelf herkennen?
Hoe gangbaar het ook moge zijn, ik kan er niet aan wennen. Het is een teken van decadentie als jongeren op deze manier hun plezier in het leven organiseren. Wat een geld gaat hieraan kapot. Hoeveel hersencellen worden er vernietigd. Hoeveel geweld komt er voort uit het overmatige alcoholgebruik. Wat blijft er over van de deugd van matigheid? Is deze ontsnapping aan de saaiheid van het gewone leven geen teken van onmacht om van dat gewone leven iets moois te maken?
Ik klaag de commercie aan die op deze manier het verlangen van jongeren ergens bij te horen uitbuit; de horeca, maar ook de reisorganisaties. Zij doen het voorkomen alsof deze manier van leven normaal is, en bij de vrijheid hoort waarin iedereen moet kunnen doen waar hij of zij zelf zin in heeft. Het is een leugen. De jeugd wordt gemanipuleerd bij het leven, juist door de suggestie dat dit erbij hoort als je jong bent.
Intussen realiseer ik mij dat bepaalde ontwikkelingen niet tegen te houden zijn, bijvoorbeeld die van de jeugd die steeds vroeger op eigen benen wil staan, maar steeds later zich bindt aan levenskeuzes. Deze ontwikkeling werkt ook door in verlangens met betrekking tot de manier van vakantie houden.
Zou hier voor christelijke reisorganisaties niet een gat in de markt kunnen zitten? Dat er iets nodig is tussen de gezinsvakantie en de georganiseerde groepsreis, inclusief de georganiseerde jongerenreis? Een seculiere organisatie als GoGo zou hier de weg kunnen wijzen.
Je contracteert een aantal accommodaties op een beperkt aantal locaties. Je stelt geen groepsreizen samen, maar laat mensen individueel in samenstellingen van twee tot en met vier personen een reis boeken. Ter plekke is een medewerker om de gasten wegwijs te maken en te begeleiden. Zij bieden verantwoorde activiteiten aan in samenwerking met organisaties ter plaatse. Zulke gastvrouwen en gastheren (om de woorden hostess en host te vermijden) zijn uitdrukkelijk niet bedoeld om controle uit te oefenen en grenzen te stellen. De verantwoordelijkheid blijft bij de jeugdige, maar meerderjarige vakantiegangers, en als ze minderjarig zijn, bij de ouders die hun deze vrijheid hebben gegeven. Voorkomen moet worden dat zulke mensen als een soort lange arm van het ouderlijk gezag functioneren. Maar ze doen wel wat ze kunnen om alles in goede banen te leiden.
Hoe groot moet je als reisorganisatie zijn om zo’n arrangement te ontwikkelen? Misschien zou het goed zijn als een aantal kleinere organisaties daarin samenwerken en onder een nieuwe, lekker bekkende naam de markt op gaan. Om een commercieel interessante activiteit neer te zetten, maar ook om jongeren met een kerkelijke binding mogelijkheden te bieden waar zij om vragen en die ook nog enigszins verantwoord zijn.