Afgelopen week heb ik het zelf aan den lijve ondervonden wat het is om uitgeschakeld te zijn door een blessure. Ik was op een pastoraal bezoek. Het was een mooi gesprek geweest. Ik stond op, maar had er te laat erg in dat mijn rechtervoet sliep. Ik ging door mijn enkel en viel pardoes op de grond. Na een poosje hinkepinken van de pijn de enkel onder koud stromend water gehouden. Er kwam een bult op als een ei. Ik kon erop staan. Het lukte me om met de auto thuis te komen. Naar de dokter. Twee dagen het been omhoog houden, om de enkel te laten slinken. Lieve raadgevingen en praktische hulp van anderen. Dan weer terug naar de artsenpraktijk om de enkel te laten intapen. Eigenlijk was het best te overzien.
Toch weet ik nu een beetje wat het is, dat je niet kunt zoals je graag wilt. Je wordt tegengehouden door de pijn. Of je laat het wel uit je hoofd iets te doen, omdat je weet dat het slecht is voor het genezingsproces. Problemen om in huis van A naar B te komen. Je eigen huishoudelijke klusjes aan anderen moeten overdoen en bovendien zelf nog geholpen moeten worden. De regie kwijt zijn. Met een pijnlijk zitvlak probeer ik toch met een zijwaarts omhooggehouden been scheef achter mijn bureau het nodige werk te verzetten. Als het niet meer gaat, kruip ik verveeld achter de buis.
Ik breng dit niet naar voren om zielig te doen. Het ergste leed is inmiddels geleden. Het is alleen even de vraag hoe dat straks op vakantie in het zwembad moet. Nee, het gaat me om iets anders. Mijn blessure heeft me er op een nieuwe manier bij bepaald wat mensen met chronische pijn en allerlei praktische beperkingen moeten doormaken. Ik heb nog meer respect voor hen gekregen. Wat ben je een krachtig mens, als je erin slaagt je lichamelijke probleem en je belemmeringen niet beheersend te laten zijn voor je stemming, als je een positieve houding weet in te nemen tegenover het leven. Ik heb er grote bewondering voor.
Misschien zegt u: dat heb ik niet van mezelf, er is er Eén die mij helpt. Dan hebt u een kostbaar geloof. Dat gun ik iedereen. Eerlijk gezegd schoot ik daar zelf in tekort.
Maar over het geloof gesproken, dan denk ik aan Hem die bij God de Vader vandaan kwam en als mens onze ziekte en smarten op zich heeft genomen. Het heeft hem aan het kruis gebracht, het wreedste martelwerktuig van de Romeinen. Hij hield vol tot het einde en gaf zijn geest in Gods hand. Dat is iets om helemaal diep van onder de indruk te zijn. Hij doorstond het om u en mij van de eeuwige ondergang te redden en eeuwig leven te geven. Laat ik mijn mond maar houden over mijn verrekte pootje.