Niemand kan mij verwijten dat ik een romantische visie heb op groot-Israël, of dat ik de aanspraken op land voor de staat Israël legitimeer met een beroep op Bijbelteksten. Die positiekeuze kan niet de achtergrond zijn van mijn verontwaardiging over wat Israël wordt aangewreven in de oorlog met Hamas in Gaza. Het is het vuile spelletje dat door Hamas wordt gespeeld, dat me met weerzin vervult.
Toen Egypte een aanbod deed voor een staakt het vuren, ging Israël daarmee akkoord, maar Hamas niet. Dat heeft zich nog een keer herhaald. Commentatoren bij het nieuws gaven als uitleg dat Hamas niets te verliezen had. Egypte had inmiddels een haar vijandig regime, de tunneleconomie met Egypte was tot staan gekomen, Gaza was aan alle kanten geïsoleerd. Wat overbleef was de aanval op Israël.
Hoezo had Hamas niets te verliezen? Hamas had duizenden mannen, vrouwen en, kinderen te verliezen. Maar die telden kennelijk niet in de politieke afweging die kennelijk puur gefocust was en is op macht. Door met op goed geluk afgeschoten raketten Israël uit te dagen en te tarten dwingt het Israël terug te slaan en het hol van geweld (hamas betekent geweld) uit te roken, inclusief de verraderlijke tunnels die Israël bedreigen. Daarbij wordt de bevolking van Gaza zwaar getroffen, want veel installaties en wapens worden onder de bevolking verborgen en vanuit dichtbevolkte gebieden gebruikt. Kennelijk deert dat niet.
Nee, dat was juist de bedoeling. Want door al die burgerslachtoffers kan Israël afgeschilderd worden als een monsterlijke staat, de publieke opinie kan tegen Israël worden gemobiliseerd en Israël kan steeds verder worden geïsoleerd. Dat heeft Hamas te winnen en daar heeft het de dood van de eigen burgerbevolking graag voor over. Het is walgelijk.
Het is een patroon dat vaker optreedt, ook op de westelijke Jordaanoever, al is het daar minder extreem. Laat Israël maar geweld gebruiken tegen Palestijnen, daarmee wordt het beeld dat men graag van Israël heeft als brute onderdrukker alleen maar bevestigd. Het bevestigt de haat en rechtvaardigt het doel om Israël uiteindelijk volledig van de kaart te vegen.
Daar heb ik mijn buik van vol en ik laat me niet meer door de media paaien. Diverse mechanismen in de nieuwsvoorziening zijn te onderkennen en ik neem er afstand van. Het eerste is: in een conflict houd je de waarheid in het midden, beide partijen hebben schuld. Ondertussen sijpelen door reportages heen de morele verwijten naar buiten. Het is maar zeer de vraag, of in een conflict beide partijen zich evenzeer schuldig maken.
Het tweede mechanisme verbindt zich gemakkelijk aan het eerste. Dat is: de machtigste partij doet het meeste kwaad en is daarom de slechtste van de twee. 1000 burgerslachtoffers aan Palestijnse kant en 25 aan Israëlische kant betekenen dat Israël 40 maal zo veel kwaad aanricht en dus veel slechter is. Dat is nog maar de vraag. Andere vragen zijn relevanter: wie is er begonnen? En: wie heeft er het meeste gedaan om het gewelddadige conflict te vermijden?
Ik beklaag het volk van Gaza met zulke leiders. Ik pleit Israël niet vrij. Aan elke kant zijn er haviken die niet als hoogste prioriteit hebben dat het geweld tot een minimum wordt beperkt. Maar ik beklaag ook de Israëlische overheid dat die gedwongen wordt ter bescherming van haar eigen inwoners zulke draconische maatregelen te nemen en ook aan eigen zijde het leven van jonge mensen in de waagschaal te stellen.
De beelden zijn hartverscheurend. Maar laten we goed voor ogen houden hoe het zo ver gekomen is.