Er klopt iets niet in de berichtgeving over het WK in het ND. Nee, geen feitelijke onjuistheden, maar een beleidsmatige kwestie. Een directe verslaggeving van de wedstrijden hebben we moeten missen. Zelfs overzichten van de uitslagen in de pools en daarna zijn ons onthouden. Maar de krant biedt wel steevast een halve pagina WK-gerelateerde berichten, vandaag zelfs een hele pagina.
Daaronder ook de dagelijkse column rechtsonder op de pagina, waarin een bijzondere speler voor het voetlicht wordt gebracht of ons een andere bijzonderheid wordt voorgeschoteld. Wat mij daarbij opvalt is de persoonlijke betrokkenheid die de columnist daarbij meer dan eens aan de dag legt: zoals de beschaamde bekentenis dat hij de afloop van Nederland – Brazilië verkeerd had voorspeld, of de opmerking dat ‘we’ eigenlijk tegen Ghana hadden moeten spelen en niet tegen Uruguay, een gedetailleerde statistiek van de Spaanse topscorers.
Wat klopt hier niet aan? Door de wedstrijden niet te verslaan en niet eens de uitslagen te vermelden, neemt de redactie van het ND afstand van het evenement. Door echter wel geëngageerde achtergrondartikelen te leveren, blijkt die distantie echter maar schijn. Het komt me wat onwaarachtig voor.
Want vertel me niet dat de afwezigheid van reporters in Zuid-Afrika een kwestie is van geld, dat het ND als kleine krant niet heeft. Het kan toch niet moeilijk zijn enkele bevriende relaties uit het gastland voor deze klus bereid te vinden. En anders zijn er toch altijd de berichten van het ANP die doorgegeven kunnen worden.
Het kan eigenlijk niet anders, of het ontbreken van directe verslaggeving heeft te maken met principiële of in ieder geval traditionele bedenkingen tegen zo’n opgeklopt sportfestijn dat zoveel hoofden op hol brengt. Koning Voetbal als ontmaskerde en verworpen afgod.
Een factor in deze houding is daarbij, dat de zondag niet als rustdag is ingeroosterd, en dus het toernooi net als alle andere zondagssport in principe uit de nieuwskolommen wordt geweerd.
Voor deze opstelling heb ik begrip. Alleen, laat je medewerkers zich dan niet in diezelfde krant onthullen als chauvinistische supporters van het Nederlands elftal. Mijn bezwaar richt zich daarbij vooral op de combinatie van beide handelwijzen. Het is van twee walletjes eten.
Hier zou ik een punt kunnen zetten, maar dat doe ik niet, want ik kom mezelf ook tegen. Hoe sta ik er zelf eigenlijk in? En met mij veel christenmannen die opgewonden worden van iedere overwinning van het Nederlands elftal? Laat ik me niet te veel meesleuren in een dynamiek waarin nationale identiteit en eer de motor vormen? Hoe komt het dat ik me laat inpalmen door het verlangen het collectieve minderwaardigheidscomplex als klein landje te compenseren en samen trots te kunnen zijn?
Wat heeft dit te maken met het koninkrijk van God?
En met de tactiek van onze God en Redder koning Jezus?
In de nederigheid was Hij groot, in de overgave behaalde Hij de overwinning.
Het is niet alleen de redactie van het ND die de fout in gaat, ík ben het.
Maar van het ND verwacht ik wel iets, namelijk dat het mij opiniërend een weg wijst. Dat kan door zich te beperken tot achtergrondartikelen die de nodige kritische afstand bewaren en via een eigen benadering de kleine dingen belichten die het opmerken waard zijn.
Dat laatste gebeurde gelukkig ook.