Twee weken geleden zagen we aartsbisschop Eijk van Utrecht op de televisie het boetekleed aantrekken na de publicatie van het rapport Deetman over het seksueel misbruik van jongens door roomskatholieke priesters in de jaren ’50 tot ’80 in de vorige eeuw. Eijk trok het boetekleed aan en verklaarde dat de bisschoppen misschien wel te weinig empathie hadden getoond tegenover de slachtoffers. En daar had hij gelijk in.
Wat schetst mijn verbazing dat dezelfde bisschop vanavond voor het journaal glunderend liet blijken dat hij zeer vereerd was met zijn benoeming tot kardinaal en dat het een bijzondere ervaring zou zijn als hij nog eens met de andere kardinalen in conclaaf zou mogen gaan om een nieuwe paus te kiezen. Lachend voegde hij eraan toe dat hij hoopte dat dat nog lang zou duren, omdat hij veel waardering had voor de huidige paus.
Deze man heeft totaal niet begrepen waartoe zijn kerk in deze tijd geroepen is. De kerk heeft zich totaal ongeloofwaardig gemaakt in de ogen van veel mensen. Voor deze mensen heeftt een kerkelijke promotie geen enkele betekenis. Moet dan degene die namens de bisschoppen onlangs zijn verslagenheid tot uitdrukking bracht over de omvang van het misbruik en de medeplichtigheid van de kerkelijke leiding door de halfzachte maatregelen, nu zo zichtbaar ingenomen zijn met zijn aanstaande benoeming tot kardinaal en in zijn nopjes over het volgende conclaaf?
De verslagenheid van kort geleden zou aan geloofwaardigheid hebben gewonnen als daarvan ook nu nog iets te bespeuren was. Hij had in zijn reactie kunnen laten doorklinken dat leiding geven aan deze kerk geen eer is en dat hij op een nog hogere post met een nog grotere verantwoordelijkheid nog meer deelt in de smaad die terecht over de roomskatholieke geestelijkheid is uitgegoten.
Door deze houding niet in te nemen is de verslagenheid van onlangs van al haar geloofwaardigheid beroofd. Denk eens aan al die slachtoffers die naar het journaal keken en daar een vergenoegde prelaat zagen genieten van de eer die hem te beurt was gevallen dankzij datzelfde systeem dat een zwijgcultuur in stand hield waardoor de ongehoorde misstanden nagenoeg ongemoeid konden worden gelaten, hoe hebben die zich gevoeld? Ach, ze zijn daar in die kerk toch maar met zichzelf bezig en als het erop aankomt zijn wij ze alleen maar tot last.
Ik vrees dat deze aankomende kardinaal nu al een kardinale fout heeft gemaakt.