De islamitische school voor voortgezet onderwijs Ibn Ghaldoun is zwaar in opspraak door zwak bestuur, onbevoegde leerkrachten, financiële schulden en tot overmaat van ramp slecht beheer van en fraude met examens. Hoe is deze school te redden? De Rotterdamse vereniging voor christelijk voortgezet onderwijs schiet te hulp. De school mag de eerstvolgende jaren blijven functioneren onder de leiding en medeverantwoordelijkheid van deze schoolvereniging. Is dat een wijs besluit?
Bestuursvoorzitter Wim Littooij spreekt van een christenplicht, vergelijkbaar met wat de barmhartige Samaritaan deed. Christelijk en islamitisch onderwijs zitten juridisch in hetzelfde schuitje. Bij beide gaat het om de vrijheid van onderwijs, gewaarborgd door artikel 23 van de grondwet. Er zijn dus gemeenschappelijke belangen. Ayhan Tonca van de islamitische school vult aan: veel normen en waarden komen overeen, en beide godsdiensten gaan terug op Abraham. Verwante onderwijsinstellingen helpen elkaar.
Het is de vraag of dit vanuit christelijk perspectief verstandig is. De frontstelling vanuit welke hier gedacht wordt is kennelijk die van bijzondere, religieuze organisaties tegenover een seculiere overheid; godsdienstig tegenover religieloos. In de trant van: er is meer tussen hemel en aarde, en daarvoor komen wij ieder op, christelijk en islamitisch. Hier staan we zij aan zij, en daarom komen we voor elkaar op.
Vanuit christelijk perspectief is de frontstelling echter niet: godsdienstig tegenover religieloos, maar: het dienen van de ene ware God tegenover afgoderij. Nu kunnen we natuurlijk een hele discussie gaan voeren of moslims dezelfde God vereren als christenen, ook al kennen ze Hem niet goed, maar dan verzanden we vermoedelijk snel in een welles-nietes patstelling. Effectiever lijkt het me erop te wijzen dat moslims God zoals christenen Hem kennen en dienen volstrekt afwijzen. Jezus is naar hun inzicht niet de Zoon van God die met ons de liefde van de Vader is komen delen, en de belijdenis van de Drie-eenheid van Vader, Zoon en heilige Geest is een godslasterlijke uiting van veelgodendom.
Kan een christelijke schoolvereniging een school steunen die dat haar leerlingen voorhoudt? Volgens mij schiet je daarmee in je eigen been. Dat waarvoor je geacht wordt te staan, de vertolking van het evangelie in het onderwijs aan opgroeiende jongeren, blijkt slechts één optie naast meerdere te zijn. Geloven in God gepaard met de afwijzing van het evangelie als een valse leer is ook een beetje goed. Hiermee tast je je eigen christelijke identiteit aan.
Dat is een probleem waarmee de barmhartige Samaritaan niet te maken had. Een overheid is geroepen diverse godsdiensten gelijk te behandelen (een modern inzicht overigens waar de Nederlandse Geloofsbelijdenis nog niet aan toe was), maar christelijke particuliere organisaties zijn niet geroepen ruimte te creëren voor het voortbestaan van organisaties met een rivaliserende, onverenigbare overtuiging. Dat is misplaatste naastenliefde.