Andries Knevel en Thijs van den Brink hebben Sven Kramer uitgeroepen tot moraalridder van de week. Na de ontluisterende manier waarop hij zijn gouden medaille op de 10.000 m schaatsen misliep wist hij zich binnen een uur mentaal te herstellen van de teleurstelling en op een waardige wijze de pers te woord te staan. En dat na zijn aanvankelijke getier en gevloek, met laatdunkende verwijten richting zijn coach Gerard Kemkers, die hem de verkeerde baan had gewezen.
Dat was een goede greep van het tweetal presentatoren van de EO. Niet de negatieve uitingen bekritiseren en bestraffen, maar de verandering ten goede belonen. Deze manier van leven zouden wij ons als christenen meer eigen moeten maken. Misschien kan ik er zelf een voorbeeld aan nemen bij de toonzetting van mijn commentaren op mijn weblog.
Ik zou me trouwens ook kunnen voorstellen dat de onderscheiding was toegekend aan Gerard Kemkers. Op grond waarvan? Van het feit dat hij vanaf het begin volstrekt eerlijk verklaarde dat de fout bij hem lag en hoe hij tot deze verkeerde beoordeling heeft kunnen komen. Op geen enkele manier was er bij hem de neiging zich te willen verontschuldigen voor zijn beoordelingsfout. Hij stelde zich geheel kwetsbaar op.
Hij had toch geen keus, dat is waar. Toch blijft staan dat hij dat onmiddellijk voor zichzelf vaststelde en daar niet onderuit probeerde te komen. Daarin vormt hij een contrast met de neiging die wij zo vaak tegenkomen: eerst ontkennen en pas schoorvoetend toegeven als er geen ontkomen aan is; of zo lang mogelijk de schuld op anderen afschuiven.
In zijn eerlijkheid was Kemkers een moreel voorbeeld. Een moraalridder in de positieve zin van het woord.