Op de vraag aan Pieter Omtzigt of hij met de PVV van Geert Wilders wil regeren, was zijn antwoord: de PVV wil zich niet aan de grondwet houden en stelt zichzelf daarmee buiten spel. Niet wij sluiten hem uit, hij sluit zichzelf uit.
De reactie van Wilders was: in ons verkiezingsprogram zetten wij neer wat wij vinden, ook als dat ingaat tegen de grondwet, maar in onderhandelingen zijn wij bereid – zoals dat van alle politieke partijen in een coalitie wordt verwacht – water bij de wijn te doen. Want dat is het verschil met alle vorige keren: Geert Wilders wil heel graag deelnemen aan een kabinet, ook al is dat een coalitiekabinet.
Zijn Omtzigt hiermee de bezwaren tegen coalitiebesprekingen met de PVV uit handen geslagen? Allerminst. In de visie van Wilders kunnen bezwaren tegen bepalingen in de grondwet gebruikt worden als wisselgeld in de onderhandelingen. Conformering aan de grondwet wordt zo een concessie waar een concessie van de anderen tegenover moet staan. Zo gaat dat in politieke onderhandelingen. Concessies van de een worden in evenwicht gebracht door concessies van de ander.
Echter, trouw aan de grondwet kan geen concessie zijn waar anderen iets tegenover moeten stellen. Trouw aan de grondwet is het gezamenlijke uitgangspunt waaraan ieder zich bij voorbaat conformeert. De grondwet bepaalt de inhoudelijke spelregels, die zijn geen voorwerp van onderhandeling.
Omtzigt heeft groot gelijk als hij opmerkt dat niet hij de PVV uitsluit van regeringsdeelname, maar dat de PVV zichzelf uitsluit door de grondwet tot inzet van onderhandelingen te maken.