Die donderdag was het zover. Donderdags is mijn vrije dag en ik zou mijn dochter helpen met een interne verhuizing naar een grotere kamer in Utrecht. Ze wilde graag een hang-legkast en had een mooie gezien bij een zaak met veel filialen in Nederland die ik niet met name wil noemen. Laat ik een gefingeerde naam gebruiken, Leo Slager. Die kast moest het worden, tweedeurs en drie laden, in de kleur grijs eiken. Bij het filiaal in Emmeloord gekeken. Nee, daar was die was niet op voorraad, en als hij besteld werd zou hij te laat binnen zijn. Ze hadden nog wel een exemplaar in het esdoornmotief. Ze noemen dat Ahorn, maar dat is gewoon het Duitse woord voor esdoorn. Geen grijs eiken dus.
Verder gezocht. Onderweg zou ik zo even de snelweg af kunnen naar Leo Slager in Lelystad. Bellen naar Lelystad. Ja, daar hadden ze nog vier exemplaren, uit de folder, met korting 100 Euro. Ik vol goede moed naar Lelystad. Nee meneer, die hebben we niet op voorraad. Maar mijn vrouw heeft net gebeld en u had er nog vier! Gekeken in het magazijn. Dat zijn driedeurs kasten. Helaas, we hebben geen tweedeurs. Wat nu? Ze hadden ook geen tweedeurs in een andere kleur. De medewerker voelde wel dat wij door zijn collega op het verkeerde been waren gezet. Hij andere kasten aanbieden, met korting. Maar die hadden geen leggedeelte. Stelde de telefoon ter beschikking voor overleg. Ongeschikt. Bellen met filialen in Almere. Geen gehoor. Nog een keer bellen. Ja, daar was nog wel een esdoornvariant.
Ik met een uur vertraging en een vage routebeschrijving naar Almere. Kom terecht in een stadsdeel zonder idee waar ik wezen moet. Sommige mensen zijn schatten. Navraag bij een benzinestation. De cassière legde het me haarfijn uit. Een kwartier later op een immens bedrijventerrein, tien minuten zoeken. Ja hoor, daar was Leo Slager. Hebt u een ogenblik? Dan komt mijn collega u zo helpen. Ein-de-lijk kon ik met de bedoelde kast naar Utrecht. Daar arriveerde ik met 25 extra kilometers en anderhalf uur extra reistijd. Hard aan de slag met kast in elkaar zetten, muren sauzen en verhuizen. Mijn dochter blij. En daar ging het om.
Wat kan het leven toch moeilijk worden wanneer we op het verkeerde been zijn gezet. En dat gebeurt vaak niet eens met kwade bedoelingen. Gewoon dommigheid. We hebben ons leven in Nederland best goed georganiseerd, maar er hoeft haast niets te gebeuren of je raakt volledig ontregeld. Gelukkig valt het dan achteraf vaak toch nog mee. Achteraf lach je erom.
Waar ik me echt zorgen over maak is, dat mensen het gevoel kunnen hebben dat ze door de kérk op het verkeerde been zijn gezet. Kindermisbruik door priesters leidt tot ontgoocheling, ook bij mensen die geen slachtoffer zijn. De officiële leiding heeft ontkend dat ze ervan af wist. En nu brengt Deetman aan het licht dat ze dat niet staande kan houden. Daar zul je achteraf nooit om kunnen lachen.
Aan kerkmensen de vraag: zullen we ons ervoor inzetten niet in zulke dommigheden en erger te vervallen? Eerlijkheid en transparantie, zonder vermijdbare misverstanden in de informatievoorziening, daar gaat het om. En als u er van buiten tegenaan kijkt: ga op zoek naar integere christenen, niet omdat ze beter zijn dan integere ongelovigen, maar omdat ze u niet op het verkeerde been zetten. Zij wijzen u de goede weg naar de plaats waar u werkelijk kunt krijgen wat u nodig hebt: een gaaf leven in vrede met God, gratis.