Hoe moet je nu als kerkenraad verder wanneer je fundamentele bezwaren hebt ingebracht tegen het homobesluit? Je concludeert dat die bezwaren door de synode niet zijn weerlegd, ze staan dus nog recht overeind. En de wegen die de synode wijst, ‘je bezwaren inslikken’ of ‘je ambt neerleggen’, verwerp je als ongereformeerd en immoreel. Zijn er nog andere mogelijkheden?
Je zou kunnen overwegen te breken met het kerkverband. Dat is heel ingrijpend. Op wat dat binnen een gemeente kan betekenen, ga ik hier niet in. Emotioneel is dat zwaar. Praktisch kan het veel voeten in de aarde hebben. Is het principieel verwerpelijk? Ja. Je neemt daarmee zelf het initiatief tot een kerkscheuring. Dat maakt je tot een scheurmaker. Scheurmakerij wordt terecht als zware zonde gezien, in het Nieuwe Testament en in de kerkgeschiedenis.
Dat neemt niet weg dat er een situatie is waarin je ertoe geroepen bent. De Nederlandse Geloofsbelijdenis spreekt daarvan. Dat is wanneer het kerkverband waartoe je behoort als ‘valse kerk’ moet worden bestempeld. Een valse kerk streeft niet naar een zuivere verkondiging van het Woord, een zuivere bediening van de sacramenten en een liefdevol-kritisch toezien op elkaar. Het zou misplaatst zijn de CGK waartoe wij behoren te betitelen als valse kerk. Wij zijn dankbaar voor het vele goede dat daarin gevonden wordt en waarin we elkaar herkennen.
Het alternatief is dat we gewoon maar vrijmoedig onze positie verklaren: wij blijven het oneens met het homobesluit, onze Bijbelse bezwaren zijn nog onverminderd van kracht, wij kunnen daarom naar eer en geweten daaraan niet voldoen en zullen dat dan ook niet doen.
Voor deze positie grijp ik terug op wat ik naar voren bracht in mijn blog van 29 januari 2017 onder de titel ‘De quote van Quant’. Deze blog ontstond naar aanleiding van een artikel van Gerard ter Horst in het ND van 28 januari. Ter Horst parafraseert ds. Dingeman Quant als volgt:
Bij sommige besluiten van de synode kan een kerkenraad zich neerleggen, al is hij het er niet mee eens. Maar een kerklid vermanen of onder tucht zetten doe je niet omdat de synode dat opdraagt, dat doe je uit eigen overtuiging. Quant: ‘De kerkenraad is geen uitvoerend orgaan van de synode.’
In een persoonlijke mail naar aanleiding van deze blog bevestigde Quant dat hiermee zijn overtuiging is weergegeven.
Ik denk dat een kerkenraad die er zo in staat naar deze richtlijn moet handelen. ‘Moet’ niet maar in de betekenis van ‘zo moet het dan maar’, maar als morele imperatief. Wij worden geroepen deze weg te gaan, hopend en biddend dat de classis kerkelijk denkt en deze handelwijze respecteert.
Toch bijzonder. Dat we als zovele Christenen, en naar ik hoop echt christenen, volgelingen van onze Christus, zo verschillend naar dezelfde zaken kijken. Ik heb echt getracht om met een open mind naar de onderbouwing van de bezwaren te kijken en heb echt het hele rapport van de Synode gelezen maar vind er enkel een bijbelse onderbouwing van de afwijzingen in. Je moet echt heel ver gaan, buiten de Schrift om bijna, wil je goedpraten wat niet goed is. Verdrietig… Aangezien ik er vanuit wil gaan dat de bezwaren gericht zijn in de eerste plaats op Gods eer en niet op eigen. Er is nog een derde optie. Minstens zo verdrietig misschien maar wel het meest pijnloos: vertrekken naar een kerkverband dat gehoor geeft aan jouw interpretatie van de Bijbel.