Het trof me dat Robert M. uitdrukkelijk spreektijd heeft gevraagd en daar uitvoerig gebruik van heeft gemaakt om zijn kant van het verhaal te tonen. Dat bracht mij op de gedachte: deze pedoseksueel is niet (alleen maar) een beest, hij is een mens. Immers, hij heeft er behoefte aan zich te verantwoorden en bij zich naar binnen te laten kijken.
Zijn voorstelling van zaken laat niet na bij mij indruk te maken. Op zijn 14de ontdekte hij dat hij een sterke seksuele voorkeur had voor kleine kinderen. Tot zijn 24ste is hij voortdurend zijn eigen bewaker geweest en hield hij zichzelf tegen zodat hij niet aan zijn neigingen toegaf. Toen was de spanning niet meer te harden, brak de ban en ging hij los.
Het aangrijpende hierin is, dat seksuele spanningen voor veel mensen herkenbaar zijn. Wat zal die tijd tot zijn uitbraak een eenzame tijd zijn geweest, als het verhaal klopt. Wie kun je hier nu deelgenoot van maken? Wordt hier niet een bovenmenselijke inspanning gevraagd? Het verhaal laat ook zien hoe heilloos het is heftige gevoelens stelselmatig te onderdrukken en te verdringen. Met onweerstaanbare kracht laten die gevoelens zich een keer gelden.
Toch zit er iets dubbels in. Het verhaal van M. heeft een functie. Hij wil er begrip mee kweken voor zijn situatie. Hij is niet alleen maar dader, hij is ook slachtoffer. Dat hij honderden kleine kinderen meedogenloos heeft verkracht en zeer neerbuigend en vernederend over ze heeft gesproken, alsof het speeltjes zijn, moet erdoor aannemelijk worden gemaakt. Daar wringt een schoen. Dit is een staaltje zelfrechtvaardiging.
Ik maak dat vaker mee. Hulpverleners kunnen ervan meepraten. Daders die hun afzichtelijke seksuele geweldpleging verklaren door hun wanhopige gevoelens en er daarmee begrip voor vragen. Aan de ene kant invoelbaar, aan de andere kant stuitend. Zij zijn zo gefixeerd op hun eigen noden en behoeften, dat zij niet doorgronden wat zij hun slachtoffers hebben aangedaan en de verantwoordelijkheid daarvoor niet aanvaarden.
Hoezeer M. in die slachtofferrol is gekropen, blijkt wel uit het feit dat hij een wrakingsverzoek heeft ingediend tegen zijn rechters, omdat hij ze beticht van partijdigheid. Zijn advocaten lieten doorschemeren dat dit op zijn eigen uitdrukkelijke verzoek is gebeurd. Maar hoe kun je in een zaak waar de bewijzen zo duidelijk voor het oprapen liggen en de gepleegde feiten zo afzichtelijk zijn, onpartijdig blijven? Daar heeft M. kennelijk onvoldoende besef van.
Er is schuld en tragiek. De schuld mag de ogen niet doen sluiten voor de tragiek, en omgekeerd mag de tragiek niets afdoen van de schuld. Hoe kom je hier op een constructieve manier uit? Ik ga nu een niet-correcte opmerking maken, maar ik meen het serieus. In gevallen waarin een mens zichzelf zo slecht in de hand heeft en zo een gevaar is voor anderen, moeten we serieus de optie van castratie overwegen, én in de juridische sfeer, als opgelegd vonnis om recidive te voorkomen, én in de sfeer van de hulpverlening, ter verlichting, met het oog op een nieuwe kans. Als uw oog u tot zonder verleidt, ruk het uit…
Naschrift
Mijn bovenstaande blog is gebaseerd op het verslag van Lidwien Gevers op het NOS journaal. Later las ik op internet dat Robert M. verklaarde inderdaad eens bij de huisarts om chemische castratie te hebben gevraagd. De huisarts zou dit verzoek echter niet serieus hebben genomen! Hiermee worden diverse elementen uit mijn tekst onderstreept: de eenzaamheid en de uitweg.