Ferme uitspraken waren het, die minister van buitenlandse zaken Stef Blok deed in besloten kring. Het was niet de bedoeling dat ze zouden worden gefilmd en naar buiten gebracht. Het leverde hem grote problemen op.
Hij verklaarde daar dat hij geen land kent waar etnische groepen vreedzaam samenleven. De multicultisamenleving is dus een illusie. Ook voor Suriname geldt dat. Suriname is een ‘failed state’. Met Oost-Europese landen valt geen afspraak te maken over de opvang van migranten. En als ze er wel zouden worden opgenomen, dan zouden ze daar geen kans op een normaal leven hebben. Daar moet dan ook niet op worden aangedrongen. Het zit in onze genen dat wij er moeite mee hebben bindingen aan te gaan met voor ons onbekende mensen.
De politieke strekking van deze opmerkingen zou kunnen zijn: Europa moet dicht, we nemen geen vluchtelingen meer op. Er moeten andere oplossingen worden bedacht en uitgevoerd.
Noodzakelijk is deze gevolgtrekking niet. Het politieke vervolg zou ook kunnen zijn: inderdaad, wij zijn niet goed in staat vreemden in onze samenleving te integreren, evenals die vreemdelingen het lastig zullen vinden zich in ons samenleven te voegen. Maar dat mag ons niet weerhouden daar op humanitaire gronden toch ons uiterste best voor te doen.
Het is merkwaardig dat Blok na de publicatie van zijn uitspraken niet op die laatste lijn is gaan zitten. Hij heeft zich publiekelijk voor zijn woorden geëxcuseerd en verklaard dat het hem spijt dat hij hiermee aanstoot heeft gegeven. Wat hij nu gedaan heeft is schadelijk niet alleen voor zijn eigen imago, maar ook voor de politiek als geheel.
Wat is hier zo schadelijk aan? Hij maakt zichzelf én de politiek er volstrekt ongeloofwaardig mee. Is dat niet de bron van weerzin tegen de gangbare politiek, die in Amerika tot de verkiezing van Donald Trump als president heeft geleid? Mooie, politiek correcte woorden, maar een praktijk die het daarbij niet haalt, omdat ze in strijd zijn met de politieke daden en de praktijk. Achter de mooie woorden worden verborgen belangen gediend door machtspolitiek te bedrijven. Dan liever een man (of vrouw) die recht voor z’n raap zegt wat er in zijn of haar hart leeft en daarnaar handelt.
Nu heeft Blok, door verschrikt op z’n schreden terug te keren, het beeld van de traditionele politiek versterkt en de ongeloofwaardigheid daarvan vergroot. Inderdaad, het blijkt maar weer eens dat de politici elkaars hielen likken en zichzelf achter mooie woorden verschuilen, woorden waar ze niet achter staan. Ze zijn niet betrouwbaar.
Het protest daartegen is legitiem. De mensen willen terecht politici die beleid bepleiten en ontwikkelen niet uit berekening, maar vanuit hun hart. Blok blijkt niet in die categorie thuis te horen en is daarom niet meer geschikt voor het ambt.
Dat betekent niet dat hij per se ongelijk heeft. Het commentaar in het ND van Jan van Benthem geeft hem het gelijk dat hij heeft: inderdaad, de multicultisamenleving lukt niet goed, en inderdaad, wij hebben het in onze genen mensen die anders zijn uit te sluiten. Misschien dat het beeld van Suriname enige nuance behoeft, maar die had Blok in tweede instantie kunnen aanbrengen. Maar of hij nu gelijk of ongelijk heeft, laat hij politiek handelen naar zijn overtuiging. Hij heeft nu expliciet verklaard dat niet te doen. Dat is kwalijk.