Dinsdag 12 april
Lukas 19
41Toen Hij Jeruzalem voor zich zag liggen, begon Hij te huilen om de stad. 42Hij zei: ‘Had ook jij op deze dag maar geweten wat vrede kan brengen! Maar dat blijft voor je verborgen, ook nu. 44Ze zullen je met de grond gelijkmaken, omdat je de tijd van Gods ontferming niet hebt herkend.’
MARIOEPOL
Om deze stad kun je huilen. Een havenstad strategisch gelegen aan de Zee van Azov en grenzend aan de afvallige oostelijke regio Donbas, is wekenlang het mikpunt geweest van Russisch artillerievuur. Een muziektheater is in puin geschoten, een ziekenhuis met een kraamafdeling, een kunstacademie. Naar schatting 130 mensen onder de puinhopen levend begraven in de schuilkelder. Vluchtroutes worden telkens weer onder vuur genomen, vooral wanneer mensen wegrennen zodra ze ontdekken dat ze naar Russisch grondgebied worden gebracht. Aan alles is gebrek. Maar het stadsbestuur weet van geen wijken. Overgave? Nooit! Zo is de stand van zaken althans wanneer ik dit opschrijf. De afkeer van Russische overheersing is zo groot, dat het verzet ongekend vastberaden is. De mensen weten wat ze willen: leven in vrijheid, zonder onrecht.
Om Jeruzalem is ook gehuild. Jezus was het die dat deed. De omstandigheden waren heel anders. Hij vestigde zijn blik op de stad die lag te blinken in de zon. Op dat moment was er nog niets aan de hand. Maar de vrede was van betrekkelijk korte duur. De verwoesting zou 40 jaar later een feit zijn. Een grote puinhoop. Jezus voorzag dat. De stad zou zelf in opstand komen tegen de Romeinen, maar aan Gods Messias voorbijgaan. Hadden ze Hem maar als de vorst van de vrede erkend en waren ze Hem maar gevolgd op weg naar het rijk van God. Nog steeds roept Hij de mensheid daartoe op, in oost en west, in noord en zuid. Op de puinhopen van ons bestaan is Hij onze Redder. Ook voor de ontredderde mensen in Marioepol.
Heer, om uw zachtmoedigheid,
vorst die op een ezel rijdt
en om Sions onwil schreit,
Kyrie eleison.
Gezang 178: 2