Woensdag 13 april
Marcus 14
3Toen Hij in Betanië in het huis van Simon – degene die aan een huidziekte had geleden – aanlag voor de maaltijd, kwam er een vrouw binnen. Ze had een albasten flesje bij zich dat gevuld was met zeer kostbare, zuivere nardusolie. Ze brak het flesje open en goot de olie uit over zijn hoofd. 4Sommige aanwezigen zeiden geërgerd tegen elkaar: ‘Waar is deze verkwisting goed voor?’ 6Maar Jezus zei: ‘Laat haar met rust, waarom vallen jullie haar lastig? 8Wat ze kon, heeft ze gedaan: ze heeft mijn lichaam nu al met olie gebalsemd, met het oog op mijn begrafenis. 9Ik verzeker jullie: waar ook maar ter wereld het goede nieuws verkondigd wordt, daar zal ter herinnering aan haar verteld worden wat zij heeft gedaan.’
KHARKIV (CHARKOV)
Deze stad in het noordoosten van Oekraïne lag de eerste weken van de oorlog voortdurend zwaar onder vuur, maar hield stand. Het lijkt wel of het offensief hier is vastgelopen, zoals ook op andere plaatsen. Waar haalden de mensen de moed vandaan?
Waar haalde die vrouw de moed vandaan, om tegen de heersende mening in haar uitzonderlijke daad te verrichten en haar vermogen over Jezus uit te gieten?
Het was liefde. Liefde voor het land en de stad in het eerste geval, liefde voor Jezus in het tweede.
Liefde doet wonderen. Liefde is tot meer dan het gewone in staat.
Mensen die de moed van de liefde opbrengen, verdienen het om in herinnering te blijven. Denk aan Nelson Mandela, aan Desmond Tutu, en bij ons aan Titus Brandsma in de tweede wereldoorlog. Zij zijn een lichtend voorbeeld, zoals ook die vrouw dat is. Op een ander niveau dwingen ook de inwoners van Kharkiv respect bij ons af.
Om de zalving door een vrouw,
vreugde-olie, geur van rouw,
teken van wat komen zou,
Kyrie eleison.
Gezang 178: 3