Bij de felle studentenprotesten tegen het optreden van Israël in Gaza kan ik me zeker iets voorstellen. De desastreuze gevolgen voor de burgerbevolking zijn niet om aan te zien. Wat ik alleen niet begrijp is de eenzijdigheid van deze protesten. Die eenzijdigheid is als volgt te typeren: waar voor het gewelddadige optreden van Hamas allerlei excuses worden aangevoerd, wil men voor de acties van Israël van geen excuses weten.

Excuses voor Hamas om Israël uit te dagen zijn: de stelselmatige onderdrukking van de Palestijnse bevolking, de behandeling als tweederangs burgers, en de hooghartige en neerbuigende bejegening. Deze houding leidt tot systematische miskenning van algemene burgerrechten voor ingezetenen met een Arabische achtergrond.

Maar zijn voor Israël niet met gemak minstens even zware excuses te vinden? Hamas is de oorlog begonnen en heeft deze ongelijke strijd zelf uitgelokt. De terreurgroep heeft zich wreed aan nietsvermoedende burgers vergrepen, honderden van hen gedeporteerd en tot op heden in gijzeling gehouden. Het heeft het diepe trauma van Israël opengereten van de existentiële bedreiging van zijn volksbestaan. Door de golf van antisemitisme die over de wereld slaat wordt het dreigingsniveau alleen maar onrustbarend verhoogd. De overheid ziet zich voor de taak gesteld haar eigen bevolking optimaal te beschermen.

Mijn punt is niet dat Israël vrijuit gaat in zijn reactie op het geweld. Naar mijn zin heeft extreem rechts daar een veel te grote vinger in de pap. Kritiek daarop mag in alle openheid worden geuit. Mijn punt is de onbillijkheid van de kritiek, doordat die zo partijdig is. Als je onrecht wilt bestrijden, moet je wel fair te werk gaan en niet eenzijdig één schuldige aanwijzen als beide partijen blaam treft.

Een groot probleem is dat door de eenzijdige protestacties er een sfeer wordt gecreëerd waarin de God van Israël in diskrediet wordt gebracht, en indirect daarmee ook het evangelie. Wil je je nader verdiepen in het joodse karakter van het evangelie? Klik dan hier (3400 woorden).